Gördüklerimi, duyduklarımı, duygularımı derleyip, bir kurgu yaratarak hikayeleştirmeyi bir kenara bırak… sadece olanı biteni objektif bir duruşla yazmak bile, sömürü hissi uyandırıyor bende…. Utanıyorum.
Yazıyorum… Siliyorum.
Yazıyorum… Siliyorum.
Yazıy…
Gazeteci Sayın Gül Anasal’ın, birkaç gün önce yazdıklarını hatırlıyorum.
“Üşüyorum, üşüdüğüm için kendime kızıyorum. Isınıyorum, ısındığım için kızıyorum bu sefer. Karnım acıkıyor, karnımı doyurduğum için kendi kendime söyleniyorum. Kar yağsın hava temizlensin diye bekliyordum, kar yağıyor sevinemiyorum. İçtiğim suyu, yediğim yemeği, evimdeki sıcağı hepsini aklımın olduğu yerden, deprem bölgesinden kıskanıyorum.”
Hepimiz benzer şeyler düşünüyoruz. Hepimiz acı çekiyoruz, hepimiz büyük bir travma içindeyiz. Ve elbette, hepimiz enkaz altındayız.
Bu haftalık bağışlayın sevgili dostlar, yazmak bile bana ağır geliyor.
Çok üzgünüm… çok.
Yaralılara acil şifalar diliyorum. Kayıp yaşayan herkesin acısını yüreğimde hissederek, çaresizliğimin girdabında debeleniyorum.
Acılarımıza dayanabilmemizi sağlayacak bir hafta diliyorum.
Kenan Çığır
13.02.2023
İzmit.
Temsili foto: Pixabay / Angelo Giordano