Bugün senin doğum günündü.
Ve benim sana dair anılarım depreşti.
Bir sabah uyandığımda elinde bir aynayla Ceviz Ağacının karşısındaydın. Kavga eder gibi bir halin vardı. Yok hayır gerçekten de kavga ediyordun.
“Bakarmısın bu aynadaki görüntüne… Bak bak ve utan. Boyundan bosundan utan… Eğer ki bu yıl en az 200 ceviz vermezsen seni kökünden keseceğim.”
Ağacı kesmedik ve bekledik.
O yıl ceviz ağacı o kadar çok meyve verdi ki. Gördüklerime inanamamıştım. Neredeyse dalları kırılacaktı. Ağırlığından mıydı bilmem cevizin tüm dalları yere doğru meyil vermişti.
Birlikte topladık ve kabuğundan ayırdıktan sonra cevizleri sitenin çocuklarına dağıtmak üzere poşetlere doldurduk.
“Taze ceviz güzel bir rakı mezesi olur.” Demiştin demiştin de hiç birini kendimize ayırmamıştın ki…
Bu bahçede ne çok anılarımız vardı. Beraberce aldığımız Ayva ağacı… Küçücük bir fidandı. Toprakla buluşturduğun ilk gün “Bir gün gerçekten Ayvayı yiyeceğiz.” dediğinde ben inanmamıştım. Ne çok gülmüştük.
Ben “Bu bahçede Nar Ağacı görmek istiyorum.” dediğimde bana “Nar ağacı tek olmaz. Meyve vermesini istiyorsan 2 adet gerekli.” diyerek uzak şehirden getirtmiştin.
Vişne, Elma, Kaysı, Erik, Badem (senin dilinde Payam) ve de Yaban Mersini ailesinden Hambelez ağacı taaaa Suriye’den getirmiştik.
Asmanın her türünden bulmuş ve toprakla buluşturmuştuk. Onca asmadan toplayacağımız üzümle ne yapacaktık?
Ben seviyorum diye güllerin her çeşidini bulmuş, getirmiştin. Her renkten gül bahçesine dönmüştü.
Bugün senin doğum günün… Ve ben senin çok sevdiğin Kâzım Koyuncu’nun “Narino” dinliyorum.
Az önce senden sonra hastalanan Ceviz ağacını kestim. Sen o yattığın toprakta bu acıyı hissettin mi?
Züleyha Akın – 11.04.2022