Bugün bir önceki günden daha güzel bir gün. Bugün artık tamamen eskisi gibi olduğumuzu hissettiğim gün. Bugün bütün kötü günlerin geride kaldığını anladığım gün.
Evet… Yaşadığımız kötü günler geride kaldı. Biz o günleri atlattık, üstesinden geldik. Çünkü biz çok güçlü bir aileyiz.
Tamamen eskisi gibi olduk diyemem ama şuan eskiye en yakın olduğumuz zamanlardayız. Annemle babam artık işe gidebiliyor, ablam istediği zaman arkadaşlarıyla dışarı çıkabiliyor, ben antrenmanlarıma gidebiliyor ve arkadaşlarımı görebiliyorum.
Sadece babamın düzenli alması gereken ilaçları var ek olarak. Bir de hepimizi çok çabuk ziyaret eden yorgunluk hissimiz var. Fakat bu bizim için sorun değil. Bunlar artık bize hız tümseği gibi geliyor yaşanan onca şeyden sonra.
Uzun zamandır yazmıyordum. Çünkü o zor günleri geride bırakmak, doyasıya kafamı dağıtmak, arkadaşlarımı görmek, sporumu yapmak istiyordum. Aslında hayatımı eski düzenine sokmaya çalışıyordum.
Bu süreçte yazmaktan çok uzaklaştım ama bunu isteyerek yapmadım. Uğraştığım o kadar çok şey vardı ki yazmaya vakit bulamıyordum. Oysa ben eskiden ne kadar yoğun olsam da bir boşluk yaratıp yazmaya her zaman vakit bulurdum.
Hayatımı düzene koymaya çalıştığım bu süreçte bunu yapmak yerine yazmayı hayatımdan çıkarmıştım resmen. Çok büyük bir hata yapmıştım. Çünkü yazmak benim için bir kurtuluştu, bir kaçış yoluydu.
Karantina sürecimizde hep yazmıştım çünkü kaçmak, kurtulmak istiyordum. Fakat karantina bittikten sonra yazamadım. Çünkü artık kaçmamı gerektirecek bir şeyler yoktu, bir şeylerden kurtulmak istemiyordum.
Geç olsa da anlamıştım ki ben sadece kaçıp kurtulmak için yazmıyordum. Yazmak benim hayatımın önemli bir parçasıydı. Yazmak da ailem, arkadaşlarım, sporum gibi benim hayatımın bir parçasıydı ve ben bunu çok aksatmıştım.
Bugün bir önceki günden daha güzel bir gün çünkü bugün yazmaya başladım. Bugün geri döndüm. Bugün artık hayatımı tamamen düzene soktum.