İçinde büyüdüğüm yemyeşil bahçeler yakılıp yıkılıyor. Gövdesinde kendimi güvende hissettiğim bodur ağaçlar baltalanıyor. Hepimizi tek tek dallarımızdan koparıp atıyorlar. Nerede olduğumuzun, ne yaptığımızın, ya da ne düşündüğümüzün hiçbir önemi yok. Kanlı eller, bizi biz olduğumuz için yok ediyor. Ezilmemizden, parçalanmamızdan garip bir şekilde mutluluk duyuyor birileri. Bir çeşit hasat mevsimi yaşıyoruz.
Ah bu asi ruhum! Başıma ne geldiyse onun yüzünden… Yüreğimde taşıdığım, tüm çabalarıma rağmen bir türlü söküp atamadığım, isteyip de susturamadığım öteki sesim!
Elmaymış gibi davranmak, ne kadar kolaydı oysa. Üstelik ayrıcalıktı; yarışa bir adım önde başlamaktı. Aynı renkte, aynı boyda milyonlarca elma ağacından oluşmuş bir bahçede kıpkızıl gülümsemekti. Programlanmış robotlar gibi, herkesle aynı şeyi düşünüp, aynı yöne savrulmaktı. Anayasalarla sabitlemekti kimliğini, elma olmaktan geçen sınırsız özgürlüğünü…
Ama ben bir narım. Ağzı büzülmüş sert bir kayayım, içim ateşten boncuk dolu. Yaz başında çiçeklenir, yaz boyu göbeklenirim. Sonbaharda değmeyin keyfime… Az ama öz, kıt ama bereketli, birlik içinde çokluğu temsil ederim.
Sert kabuğumun altından kafamı çıkarmaya korkuyorum şimdi. Dışarısı kar, boran, fırtına; dışarısı mahşer yeri. Zor şartların meyvesiyim, bu belli. Çatışmalara bağlanmış kaderim. İnadına kan kırmızı açıyor çiçeklerim. İnadına seyirci kalıyor sevdiklerim.