Gün 1:
Geçen çarşamba babam bacağından ameliyat oldu. Perşembe günü anneannemle dedem geldi. Dedem safra kesesinde taş var diye geldi. Fakat hastaneye gidince kalp ritminde bozukluklar ve solunum sıkıntısı çıktı.
Hemen covid testi yapıldı dedeme. Biz de evde önlem almaya başladık. 2 gün sonra yani cuma günü dedemin testi negatif çıktı. Çok sevindik ‘Oh be kurtulduk’ dedik.
Sonra pazartesi günü akşam nasıl olduysa artık negatif çıkan test pozitif çıktı. Hastanede dedemle yakın temas içinde olan anneme dün test yapıldı. Hemen maskelerimizi taktık.
Annemin testi negatif çıksın diye bol bol dua ettik. Gece uyurken bir rüya gördüm. Rüyamda annemin testi pozitif çıkıyordu. Sonra evde fenalaşıyordu ve hastaneye kaldırılıyordu. Ağlayarak uyandım.
Kalktığımda filyasyon ekibi gelmişti. Kapının önünde babama test yapıyorlardı. Önce babama sonra anneanneme yaptılar. Filyasyon ekibi gittikten sonra hemen odaları ayırdık. Bir tek ablamla ben aynı odadayız. Onunla beraber annemlerin ihtiyaçlarını gideriyor, evi çekip çekiştirmeye çalışıyoruz.
Aslında bu durum perşembe gününden beri böyle. Evi ablamla ben idare ediyoruz, etmeye çalışıyoruz.
Babamla anneannemin testi de pozitif çıktı. Babam için endişeliyim çünkü ateşi çıkmaya başladı ayrıca babam çok çabuk hastalanan, bağışıklığı düşük diyebileceğim bir insan. Üstelik yeni ameliyat oldu. Anneannemde pek belirti yok.
Filyasyon ekibi yine geldi. İlaç verdiler. Ablamla ben de test olduk. Sonuçları bekliyoruz…
Duygusal ve psikolojik olarak berbatız. Güçlü kalmamız gerekiyor ama zor, çok zor. Annemlerin de moralini bozmamak için ağlamamı tutmam gerekiyor. Ben zaten her zaman ağlamamı tutan birisiyimdir ama hiç bu kadar zorlanmamıştım.
En çok üzen de ne biliyor musunuz? Normalde hiç diplerinden ayrılmadığım sürekli öpüp sarıldığım insanlarla aynı odada bile bulunamamak.
Umarım yarın buraya güzel şeyler yazmak nasip olur…