Gün 2:
Bugün düne göre daha neşeliyiz. Dün olanları sindirmiştik artık. İçimi burkan tek nokta kahvaltıyı hep beraber edemememizdi.
Bugün ablamdan sonra uyanmıştım. Uyandığımda ablam kahvaltı hazırlıyordu. Benim uyanmamla bile enerjisi yükselmişti. Üzerine bir de bir sürü espri yapınca sabah kahkahalarımız durmak bilmemişti.
Dün gece ablam test sonucunun negatif olduğunu öğrenmişti. Sevinsek de içi hala rahat değidi. Çünkü dedemin de test sonucu ilk başta negatifti.
Bu arada dedem hala yoğun bakımda entübe ediliyor. Bir gelişme olmasını çok istiyoruz ama olmuyor. En azından durumu kötüye gitmiyor. İyiye de gitmiyor ama olsun. Kötüye gitmemesi de iyi bir şeydi sonuçta.
Benim test sonucum mesaj olarak bildirilmeyince merak edip filyasyon ekibinin verdiği danışma numaralarından birini aradım. Çok bekleyeceğim düşünsem de hiç öyle olmadı.
Test sonucumu merak ettiğimi söyledim, adımı ve tc kimlik numaramı alıp sonucumu söylediler. Sonucum negatifti.
Bunu duyunca içim gerçekten çok rahatladı. Çünkü pazartesi günü anneme test yapılmadan önce antrenmana gitmiştim.
Antrenmandaki arkadaşlarım da merak ediyorlardı çünkü. Onlar için çok endişeliydim. Sonuçta onların da ailelerini riske atmıştım.
Sonucumun negatif olduğunu söylediğimde onların da içi çok rahatladı. Ben de hem kendim için sevinmiş hem de vicdanen rahatlamıştım.
Diğer arkadaşlarımla da paylaşınca çok sevindiler. Bugün moralimiz iyi olduğu için sürekli onlara gülerek bir şeyler anlatıyordum. Gülmemi özlediklerini söylediler. Söz veriyorum bundan sonra gülmemi özlemeniz gerekmeyecek.
Onun dışında eniştem bize yemek, içecek, meyveler ve çeşitli vitaminler getirdi. Bu zor zamanımızda gerçekten akrabalarımız da desteklerini hiç eksik etmiyorlar.
Kaymakamlıktan gelen biri evde olup olmadığımızı kontrol etti ve gittiler.
Dün “Umarım yarın buraya güzel bir şeyler yazmak nasip olur…” demiştim. Oldu. Umarım yarın da aynı şekilde böyle güzel şeyler yazabilirim.